هنگامی که مریم عرفات، همسر و سه فرزند خردسالش خانه خود را در شهر غزه زیر بمباران اسرائیل ترک کردند، زمستان پایانی بود. خانواده که مجبور به پناه گرفتن در چادری ژنده‌پوش در دیرالبال شدند، در شب‌های شدید سرد، بدون سوختی برای گرم کردن خود و بدون لباسی برای گرم کردن، می‌لرزیدند.
از آن به بعد هوا در نوار ساحلی غزه گرم و مرطوب شد و همین چادر غیرقابل تحمل و خفه شد.
خانم عرفات، 23 ساله، گفت: «احساس می کند که چادر در آتش است. آنقدر گرم است که نمی توانید آن را تحمل کنید، مخصوصاً با بچه های کوچک. روی بغلش یحیی بود که یک ساله شد و از ناراحتی جیغ می کشید.
نزدیک به دو میلیون فلسطینی در غزه بر اثر بمباران و دستورات نظامی اسرائیل مجبور به ترک خانه‌های خود شدند، زیرا هوا سرد شد و چادرهای موقتی که بسیاری در آن زندگی می‌کردند محافظت چندانی در برابر دمای انجماد نداشتند. مردم غزه که با کمبود سوخت گرمایشی مواجه بودند، بسیاری از درختان را قطع کردند تا برای گرم کردن و پخت و پز بسوزانند.
اکنون که خورشید به شدت بالای سر می تابد، درختان کمی سایه می اندازند زیرا دما در روز چهارشنبه به بالای 39 درجه سانتیگراد (102 فارنهایت) می رسد.
اسکات اندرسون، معاون عملیات UNRWA در غزه، روز یکشنبه گفت که افزایش دما، مبارزه با شیوع این بیماری را به همان اندازه که تحویل غذا در اولویت قرار داده است.
گرما مشکلات وخیم جنگ اسرائیل در غزه را تشدید می کند. مردم برای خنک نگه داشتن آب به آب متکی هستند، زمانی که آب در حال حاضر کمیاب و سخت است و آب و هوای گرم حشرات را به همراه دارد که به گسترش بیماری کمک می کنند.
خانم عرفات گفت: «کارها در این دنیا سخت شده است. “آب نیست.”
خانم عرفات با یک تکه مقوا بچه هایش را باد می دهد و با آب کمی که دارند سر و اندامشان را خیس می کند.
همراه با افزایش دما، پشه ها، مورچه ها و سایر حشرات ظاهر شدند. شب‌ها خانم عرفات و همسرش بیدار می‌مانند و مراقب سه فرزندشان هستند، از ترس گاز گرفتن آنها. چادر آنها در یک زمین باز اردو زده است و او از تهدیدهای خطرناک تر مانند مارها می ترسد.
فدوی ابووقفه، 37 ساله، مادر سه فرزند که در چادری در رفح زندگی می‌کند، به یاد می‌آورد که چگونه حتی در زمان صلح، زمانی که خانواده‌اش با تهویه مطبوع، یخچال و آب سرد زندگی می‌کردند، برای تحمل گرما در غزه تلاش می‌کردند.
او گفت که وضعیت فعلی را نمی توان با کلمات توصیف کرد.
او گفت: “ما نمی توانیم بیرون بنشینیم و نمی توانیم در چادر بنشینیم.” “آن چنان سخت. گرمایی است که نمی توانم آن را توصیف کنم.”
اکنون، او و خانواده‌اش بیشتر روز را با پیاده‌روی به پمپ می‌گذرانند، جایی که در هر سفر دو گالن آب دوباره پر می‌کنند.
پسر 3 ساله او، اسامه، شب ها به دلیل گرما از خواب بیدار می شود و او فقط می تواند به او آب بدهد. او می داند که این تازه آغاز راه است و دمای هوا در ماه های آینده بدتر خواهد شد.
او گفت: ما فقط برای رحمت خدا دعا می کنیم.